این ها خس و خاشاک نیست٫ توفان ِ حقیقت است!
ای حضرت ِ نخبه در امور ِ اتوبوس
مرداب ِ درخشنده به نور ِ اتوبوس
فتح ِ تو فنون ِ ویژه ای می خواهد
ای قله ی یک سانت به زور ِ اتوبوس!
ماه
تو خوب بودی و زیبا ، چنان که ماه
پُر از ترانه و رویا ، چنان که ماه
دچار ِ عادت ِ پروانه بودی و
به فکر ِ خلوت ِ گلها ، چنان که ماه
تو شکل ِ منظره ای دور و بی بدیل
کنار ِ قایق و دریا ، چنان که ماه
تو خواب ِ نقره ای ِ برکه ای غریب
من اشتیاق ِ تماشا ، چنان که ماه
همیشه بوی سفر با صدات بود
که خسته بودی از اینجا ، چنان که ماه
در آخرین چمدانت غزل بپاش
به پاس ِ این همه رویا ،
چنان که ماه
پس از تو خاطره را ترک گفت و رفت
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
بهمن 84
نفرینی
حاکم ِ دستهای نفرینی
فحشهای سیاه ِ بی دینی
برگهای همیشه بازنده
بدترین شکل ِ یک جهان بینی
بازهم حکم می کنی و سپس
مثل ِ پاییز برگ می چینی
واژه کِز کرده ساکت و مبهوت
لحظه آماج ِ مرگ ِ تکوینی
بغض چمباته می زند به گلو
گریه بی تکیه گاه و تسکینی
من اسیر ِ کدام نفرینم ؟
تو رسول ِ کدام آیینی ؟
این طرف شرم ِ چندش آور ِ مرگ
آنطرف برق ِ دشنه بر سینی
بایدم سر سپرد ، باید مرد
به همین سادگی که می بینی !
آبان 83