در به در ، غربتی ِ همیشگی
نـُت ِ خیس ِ لحظه های ِ بی کسی
بی صدا و بی ستاره مثل ِ خاک
رو تــن ِ شبــت ردای ِ بی کسی
جز غرورت ، که شکوه ِ رُسـتـنه
هر چی داشتی این خزون اَزَت گرفت
سرخی ِ خون ، سرخیِ نفرت وخشم
همه ی قصه ت ُ خط به خط گرفت
تو نگات یه حسرت ِ غریب و گنگ
پشت ِ شیشه های ِ مــات ِ قهوه ای
مثل ِ گز گز ِ یه زخــم ِ کهنه ای
یــادگار ِ خاطـــــرات ِ قهوه ای
مرثیه ت نغمه ی ساز ِ کولیاست
کوچه ها صــدای ِ پــاتو میشناسند
همه ی منظره های ِ بی عبور
رنگ ِ بی رنگ ِ صداتو میشناسند
قصه ی ِ هزار و چندمین شبی
تو کدوم لعنت ِ خاک اسیر شدی
دره روبروت ، مساوی ِ سقوط
یه قدم تــا به هـــلاک اسیر شدی
رو به گریه می نویسم اسمتو
که غم ِ تلخ ِ غــــــروب ِ رفتنی
سهم ِ من از تو همین یه خاطره ست
لحظه ای باش ! ای تو خوب ِ رفتنی .
سعیدکریمی – مهر 83
وقتی به تو نمی رسم چه فایده از ترانه هام
پاییز و یادم میارن تموم ِ عاشقانه هام
وقتی به تو نمی رسم ستاره قهره با شبام
خالی ام از عطر ِ غزل طرح ِ سکوته رو لبام
خواستن ِ تو ساده که نیست ، جسـارتِ عزیمتـه
طلوع ِ تازه ی حیات ، نهـایتِ حقیقتـه
از تو به خود رسیده ام ، به حس ِ نابِ عشق تو
به فتح ِ واژه رفته ام ، صدا صدا به عشق تو
عطوفتِ صدای ِتو ، خلوتِ برگ و شبنمه
میلادِ زخمی ِ یه گل ، که بی نیازِ مرهمه
باید که از دست ِتو گفت ، تا واژه هست و حنجره
باشد که با تو بگذرم ، از این شبِ بی پنجره
تموم کن
هوای ِ دوباره غزل گفتنم نیست
پُر از مرثیه ، رو به ویرونی ام من
تو این پیله دارم می پوسم ، می بینی !
خوشا رَستن از شب ، خوشا پر کشیدن
تموم کن ، شب ِ بی صدامو تموم کن
پریشونی ِ قصه هامو تموم کن
مجالی برای تماشا نمونده
نگاه ِ شکست آشنامو تموم کن
به پایان رسیدن همیشه که بد نیست
کسی راز ِ آغاز و جز ما بلد نیست
هر آنچه نباید بشه شد ، تموم شد
شکسته بلم رو ، غم ِ جزر و مد نیست
ادامه نده بازی ِ مرگو با من
خزونو به یُـمن ِ زمستون ، تموم کن
کسی جز من و تو ، تو این حادثه نیست
هدف روبروته ! یه گوله حروم کن
بکش ماشه رو ، شک نکن ! قصه اینه
روایت از این حادثه جون میگیره
پلان ِ نهایی قراره سیا شه
یکی باید این لحظه بی شک بمیره
من و تو دو شخصیت ِ یک نمایش
مکمل ، همیشه هم ارز و موازی
گره تا گره خط سیر ِ شکستیم
بکش ماشه رو ، خسته ام بسه بازی
هوای دوباره غزل گفتنم نیست . . .
سعیدکریمی – فروردین 84