حاکم ِ دستهای نفرینی
فحشهای سیاه ِ بی دینی
برگهای همیشه بازنده
بدترین شکل ِ یک جهان بینی
بازهم حکم می کنی و سپس
مثل ِ پاییز برگ می چینی
واژه کِز کرده ساکت و مبهوت
لحظه آماج ِ مرگ ِ تکوینی
بغض چمباته می زند به گلو
گریه بی تکیه گاه و تسکینی
من اسیر ِ کدام نفرینم ؟
تو رسول ِ کدام آیینی ؟
این طرف شرم ِ چندش آور ِ مرگ
آنطرف برق ِ دشنه بر سینی
بایدم سر سپرد ، باید مرد
به همین سادگی که می بینی !
آبان 83